Szczepankowo to wieś, leżąca w centralnej części wielkopolskiw powiecie szamotulskim , w gminie Ostroróg.

Najstarsza wzmianka o wsi pochodzi z 1397 roku. W owym czasie miejscowość ta należała do Przezdrzewa Szczepanowskiego i było siedzibą ziemiańską, szlachecką.

W 1510 roku wieś należała miasta Szamotuły. Przez lata miała bardzo wielu właścicieli. W latach 1511 – 1563 wieś należała do rodziny Górków, później właścicielami był Łukasz i Marcin Bobrowniccy, następnie Joanna z Morawskich Kowalska. W pierwszej połowie XIX wieku właścicielem był Święcicki.Potem przeszła w posiadanie Niemieckie i ostatnim właścicielem majątku był Tschuschke narodowości niemieckiej, który sprzedał obszar dworski Komisji Kolonizacyjnej

W latach 1904 -1908 wieś była własnością Królewskiej Komisji Osadniczej Państwa Pruskiego. Po 1905 roku grunty rolne majątku rozparcelowano, osadzając kolonistów niemieckich na 36 gospodarstw rolnych tzw. osad. Osady budowano według własnych upodobań, w stylu kraju rodzinnego, co tłumaczy różnorodność stylu zabudowań , a charakterystycznym przykładem jest styl hanowerski tj. bezpośrednie połączenie mieszkania z budynkami gospodarczymi. Ze starych zabudowań pozostał dom w parku i 2 zabudowania na Hubach, które należały do właścicieli Polskich, ale też zostały zakupione przez ówczesny Urząd kolonizacyjny. Dwór wraz z parkiem i sadem pozostawiono jako tzw. Resztówkę.

Na podstawie traktatu Wersalskiego z dnia 28 maja 1919 roku Resztówka ta przeszła na własność Skarbu Państwa Polskiego. Rok później dwór i część parku została wykupiona przez Czesława Kaczmarka. W 1945 roku do Szczepankowa przybyło 7 rodzin repatriantów z poza Buga, którym przyznano poniemieckie gospodarstwa.

Po wojnie rozwój wsi nabrał rozpędu. Elektryczność pojawiła się w miejscowości 27 września 1947r., a we wrześniu 1949r. doprowadzono do zradiofonizowania.

Szkoła w Szczepankowie

Pierwotny, główny budynek szkolny został wybudowany w 1859 roku. Składał się z 3 izb szkolnych i jednego mieszkania nauczycielskiego.

Pierwsza szkoła działała sezonowo (tj. od jesieni do wczesnej wiosny, by dzieci mogły pomagać przy zbiorach).W 1906 roku komisja kolonizacyjna wybudowała oddzielny budynek szkolny, przeznaczony dla dzieci niemieckich wyznania luterańskiego, w której nauczycielem od założenia do czasu likwidacji w 1922 roku Teodor Hoffmann, pochodzący z Rogożna. Kierownikiem szkoły katolickiej był od roku 1905 Maks Arndt. W 1918 szkoła, po odzyskaniu niepodległości, dysponowała bogatym zbiorem pomocy naukowych i pokaźnym księgozbiorem.

1 listopada 1919 roku mianowany kierownikiem szkoły w Szczepankowie zostaje Ludwik Słominski z Ordzina. Wówczas do szkoły uczęszczało 256 dzieci ze wsi Szczepankowo, Rudki, Kluczewo i Śmiłowo. Pan Słominski uczył sam, ponieważ brakowało wykwalifikowanej kadry nauczycielskiej.1 stycznia 1920 jako siłę pomocniczą powołano panią Teodorę Kurpisz, która z końcem roku przeniosła się do Czarnkowa i zastąpiła ją Pani Wanda Kiełczewska z Mosiny. Nadal we wsi funkcjonowały 2 szkoły – polska i niemiecka. Niemieckich rodzin było w tym czasie 36. W 1926 roku Kluczewo jako obszar dworski przyłączono do szkoły w Ostrorogu, liczba dzieci spadła do około 200, a w 1933 do około 130 dzieci i utrzymywała się aż do 1939 roku, czyli do wybuchu wojny.

Wtedy to miejscowy Niemiec Franke Albert objął władzę we wsi, zabrał polskie pieczęcie szkolne, zabrał kronikę szkoły, obejmującą aż 2 księgi, Niestety obydwie zaginęły w czasie okupacji. Nowy włodarz zabronił wstępu kierownikowi szkoły Panu Słomińskiemu odbierając mu również klucze od lokali szkolnych. Szkoła Polska przestała istnieć. Z dniem 5 marca 1945, po 5-letniej niewoli szkoła została otwarta, zapisało się do niej 105 dzieci , które podzielone na 3 klasy , I , II, III. Początki były trudne, ponieważ niektórzy nastolatkowie nie potrafili czytać, ani pisać. Dlatego praca szkoły podzielona była na zajęcia wyrównawcze oraz kursy dokształcające. Było to również bardzo utrudnione przez bardzo zły stan ksiąg urzędowych, podręczników, ławek szkolnych oraz całkowity brak pomocy naukowych. Rozpaczliwy był także stan techniczny budynku, między innymi brakowało 37 szyb w oknach. Mimo trudnych warunków szkoła rozwijała się. Przybywało nauczycieli, wyposażenia szkolnego oraz organizowano wydarzenia szkolne, akademie. W kolejnych latach szkoła nawiązywała również współpracę z sąsiadującymi placówkami.

W 1956r. doszło do zmiany kierownictwa szkoły i ówcześnie kierującego szkołą L. Słomińskiego, który przeszedł na emeryturę zastąpił Pan E. Przewoźny. Jeszcze tego samego roku założył on drużynę harcerską, szkolne koło turystyczne. Ponad to swoją działalność rozpoczął również Uniwersytet dla rodziców. Przybywało również uczniów co spowodowało budowę nowego gmachu szkoły rozpoczęto w drugiej połowie 1960 roku, a otwarcie nastąpiło w roku 1970.